Swimming

Vandaag geen verslag. We hebben een relaxdagje gehad :) 

Zwembad en verder niets.

  

Angels Landing

Jos en Julian zijn vanochtend vroeg opgestaan. Niet echt vroeger dan de dagen ervoor, maar iig zonder op het gemakje wakker worden en opstaan. Ze wilden nl. Angeles Landing gaan doen. Het is slim om dan vroeg Zion in te gaan omdat je dan deels nog in de schaduw loopt en het nog niet zo warm is. Rond een uur of kwart voor 8 reden ze weg bij het hotel. Wij hebben vervolgens wel op ons gemakje ontbeten, gedouched en aangekleed en zijn tegen 9 uur richting Zion gegaan met de bus. Via het bezoekercentrum zijn we overgestapt op de shuttle in Zion. Bij de Zion Lodge zijn we uitgestapt en begonnen aan de wandeling naar de Lower Emerald pools. De temperatuur begon alweer op te lopen en Amelie was ondertussen ook druk bezig met het invullen van haar junior ranger boekje. Ze moest afval opruimen en kijken of ze verschillende planten en dieren tegenkwam. Ondertussen vlogen er verschillende helikopters af en aan, wat Marie en ik toch niet zo'n geruststellende gedachte vonden met de mannen op zo'n gevaarlijke wandeling... Aangekomen bij de lower emerald pool hebben we even onder de waterval gestaan en hier besloten we (of de kids eigenlijk) dat we niet verder zouden wandelen. 

Na de lower heb je ook nog de middle en de upper emerald pools, maar de middle was gesloten en de upper was dan wel weer erg ver (ok, we geven het toe, we waren erg blij dat ze niet verder wilden!) Op de terugweg kwamen we nog 2 hertjes tegen die lekker van de blaadjes aan de bomen aan het peuzelen waren. Je kunt merken dat amerikanen dat allemaal maar gewoon vinden, die lopen gewoon hard voorbij, terwijl wij er zo van kunnen genieten! Weer terug bij de lodge hadden we wel zin in een ijsje en wat drinken. Het was inmiddels al weer kwart over 11 dus de mannen zouden ook wel weer op de terugweg konden zijn. Drie jaar geleden hebben Julian en ik nl. Angels Landing een keer gelopen en daar hadden we ook zo'n 3 uur over gedaan. Dus op het terras hielden we de shuttle bussen die vanuit de canyon kwamen goed in de gaten of we daar Jos en Julian in zagen zitten. Ondertussen hadden we een supergrote softijs gehaald. Bij bus 6 spraken we af, dat we nog 1 bus zouden wachten en de volgende bus terug naar het hotel zouden nemen en laten ze nu net in die ene bus zitten! Amelie en Thijs renden vanaf het terras naar de bus om ze te roepen, want ze hadden ons niet gezien. Ik had gisteravond verteld dat de wandeling best mee viel, alleen de wiggles en natuurlijk de laatste klim langs de touwen vond ik wel zwaar (en zo herinner ik het me ook echt), maar dat was dus echt niet zo... Het was heel zwaar geweest, maar wel supermooi en ze waren blij dat ze het gedaan hadden. Laten we het ermaar op houden dat de warmte de wandeling zwaarder maakte (of dat ik een heel goede conditie had 3 jaar geleden!!!)

  

  

We zijn nog even met z'n allen op het terras van de Zion Lodge blijven zitten en hebben daar frietjes en cola besteld. Toen dat op was, hebben we de shutlle terug gepakt naar het visitor centre. Daar zijn we met z'n zessen in de auto van Jos gestapt. Bij het hotel aangekomen, zijn Amelie en Thijs meteen het zwembad in gedoken. Thijs heeft daarna nog even een middagdutje gedaan, want het is best vermoeiend wandelen en dan ook nog eens 4 uur zwemmen! 

's Avonds hebben we heerlijk gegeten bij Oscar's Cafe. Ik ben zo blij dat mijn zus hier is, want we bestellen gewoon alleen maar verschillende lekkere voorgerechten die we samen delen. Life is good!

  

Waterfalls

Het eerste wat de kinderen vragen is: moeten we vandaag weer wandelen? Jaaaaaa, is het antwoord van ons alle vier! Haha. Ze liggen het liefst de hele dag in het zwembad, wat met deze temperaturen natuurlijk ook niet gek is. Na het ontbijt pakken we alle spullen in de auto's en rijden we naar een punt net buiten Bryce canyon waar we de Mossy Cave trail lopen. Deze wandeling is niet lang (ongeveer een km heen en dezelfde weg weer terug). Het is een makkelijke trail en je volgt het water. Aan het eind van de trail is een splitsing, de ene gaat naar een grot, de ander naar een waterval (deze nemen wij). Dit is echt een perfecte wandeling voor kleine kinderen, aangezien je lekker door het water kunt lopen en wat kunt klauteren en met steentjes kunt spelen. Julian en ik hadden de wandeling al eens gedaan, alleen de stroming is een stuk harder dan 3 jaar geleden! En we konden ons nog herinneren dat we achter de waterval konden staan, terwijl we er nu minder makkelijk bij kunnen komen (door de harde stroming is dat ook niet echt verstandig). Maar dat mag de pret niet drukken. We lopen een klein stukje voorbij de waterval en daar kunnen we even lekker wat drinken en snoepen en de kinderen (en de mannen) spelen lekker in het koele water.

  

  

Na een uurtje lopen we dezelfde weg weer terug naar de auto's. We verlaten Bryce en gaan onderweg naar Zion. Dit is ongeveer anderhalf uur rijden. Amelie (en Jos en Julian!) valt na een kleine drie kwartier in slaap, maar Thijs blijft de hele weg wakker. We maken uiteraard weer een foto bij de ingang van het park.

Rond 13 uur zijn we bij ons hotel voor de komende 3 nachten: de Desert Pearl Inn, een heerlijk luxe hotel met leuk zwembad en grote kamers.  De kamer van ons is al gereed, die van Jos en Marie nog niet. We hebben gevraagd of we 2 kamers naast elkaar konden krijgen, maar dat is niet gelukt. Nu zit er maar 1 kamer tussen, dus dat is ook prima te doen. Onze kamers zitten op de begane grond dus we kunnen makkelijk via de tuin naar elkaar toe lopen en we kijken zo uit op het zwembad. We kleden ons om en gaan relaxen bij het zwembad. Dit kunnen we wel volhouden voor de komende paar dagen!

Jos en Julian halen pizza voor het avondeten. Terwijl ze wachten op de pizza's, hebben ze wel zin in een biertje en krijgen ze een pitcher (ze hadden geen idee wat dat precies was, maar het komt in de buurt van de 2 liter!). Omdat je in Utah geen bier mag bestellen zonder te eten, bestellen ze er ook nog een mozarellabrood bij. De mannen komen helemaal happy thuis :). De pizza en het brood (en het bier) waren overigens heerlijk!

Bryce Canyon

 Marieve en Amelie waren als eerste wakker (om 4 uur en 5 uur). Duidelijk nog last van het tijdsverschil, maar gelukkig al weer later wakker dan de dag ervoor. Rond een uurtje of 8 zijn we gaan ontbijten in het rataurant dat bij het motel hoort. Eieren, bacon, hashbrown, cornflakes en toast. De kids kregen nog een beker appelsap die ze mee konden nemen, heel handig. Er was inmiddels al een voorzichtig zonnetje, maar omdat we hier op 2400m hoogte zitten, was het toch nog wel erg fris. Toen iedereen was aangekleed, ingesmeerd, schoenen aan had, konden we naar Bryce toe. We moesten ongeveer 10 minuutjes rijden naar de ingang van het park, waar we natuurlijk even op de foto moesten met z'n allen.

Daarna hebben we een stop gemaakt bij het visitor centre, waar Amelie even alle (opgezette) diertjes moest bekijken: een prairie dog, een beertje, een stekelvarken, een hoen en een vos. Daarna zijn we weer in de auto gesprongen en zijn we naar sunrise point gereden. Het was erg druk, maar gelukkig hadden we nog een plekje voor onze auto's. En daar zagen we de eerste eekhoorns al. Wat een leuke beestjes! Van de parkeerplaats liepen we naar de rim en daar lag Bryce voor ons, wat mooi is het hier.

  

Toen zijn we begonnen aan onze wandeling, de Queens Garden trail. Omdat je hoog staat, loopt de wandeling naar beneden, dat was heel goed te doen! Onderweg lekker zijn we een paar keer gestopt om wat te drinken en aan het eind van de trail hebben we even nog een koek gegeten. We kwamen best veel Nederlanders tegen, eigenlijk de eersten van onze vakantie.

  

  

Toen we alle kracht weer verzameld hadden, zijn we aan de weg terug begonnen, omhoog dus! De kids deden het prima. Onderweg een paar keer gestopt om nog wat foto's te maken (lees: even op adem komen) en voor we het wisten waren we weer boven (ok, ietsjepietsje overdreven)! Maar stoer vonden we onzelf wel!

We besloten om nog naar Sunset point te rijden, want daar stonden picknicktafels en we hadden nog taart van Capitol Reef, die moest op. Dus hup de auto's in, maar er stond een ranger auto bij de ingang van Sunset point, dus zijn we maar naar de volgende afslag gereden, dit was Inspiration point. Vanuit hier had je een heel ander zicht op de canyon en deze vonden we eigenlijk nog mooier. Er stond hier wel een bankje, maar deze was bezet. Thijs zag een bankje iets verderop en is ernaar toe gerend en heeft deze voor ons bezet gehouden. Hier hebben we de heerlijke apple pie en mixed berry pie op zitten peuzelen met een magnefiek uitzicht. 

Toen we weer terug bij het hotel kwamen, zijn we even lekker in het zwembad/jaccuzi gesprongen. Amelie heeft de meeste tijd volledig onder water gezeten (ringen opduiken) en Thijs heeft bommetje gedaan met zijn haaien zwemband. Toen we helemaal rimpelig waren zijn we eruit gegaan. Naast ons hotel staan paarden, en stoere Amelie wilde daar wel een rondje op rijden. Dus dat zijn we natuurlijk even gaan regelen. We kregen een hele instructie en toen werden de liefste paarden gezadeld. Hun namen waren: Rio en Diamond. We vonden het wel een beetje eng, toch best hoog zo'n paard, maar we vonden het ook heel erg leuk, Een comwboy ging ons voor en onze paarden volgden de cowboy. Zo hebben we een half uur een rondje gereden en Amelie heeft de hele tijd een hele grote glimlach op dr gezicht gehad. Superstoer! Onderweg zagen we nog een padhagedis (horned toad), heel bijzonder, we hebben m ook nog even geaaid! Helaas geen foto, dus even googlen als je wilt weten hoe deze eruit ziet.

Omdat het eten van gisteren maar zo-zo was, zijn we vanavond bij Fosters gaan eten. Een tentje een paar kilometer verderop. Dat was stukken beter.

Thunderstorms

Het weer zag er vanochtend al weer iets beter uit. Vandaag zouden we Jos, Marie, Amelie en Thijs zien bij Bryce. Wij moesten vandaag zo'n 200km rijden, maar zij wel bijna 400km. Vanochtend ben ik nog even naar Capitol Reef teruggereden om 2 taarten te scoren. Je kunt verschillende smaken nemen, en ik heb gekozen voor apple en mixed berry. Deze taarten worden elke dag vers gebakken en je leest overal dat ze heerlijk moeten zijn. Het is toch een goede reden om taart te eten als je je familie zo ver weg van huis ziet?!

We rijden via de Scenic Byway 12 van Torrey naar Bryce. Deze weg is ook prachtig, maar ik denk dat ik de 95 (die we 2 dagen geleden hebben gereden) net iets mooier vindt. Ook hier zien we weer veel Aspen staan, dus in de herfst zal het hier ook machtig mooi zijn met alle herfstkleuren in de bomen. We stoppen bij een aantal uitkijkpunten en doen lekker op het gemakje. Het is wederom een beetje heiig en het is weer zo weids, dat je de uitzichten eigenlijk niet op een foto kunt vastleggen.

  

Op een gegeven moment zien we een wolf de weg oversteken! Wat een mooi beest. We zien hem op nog geen 30 meter. Prachtig. Overal staan bordjes met 'Free range' en ' pas op voor overstekende koeien'. En ja hoor, als we net een bocht uitkomen, moet ik best hard remmen voor koeien op de weg.

Bij Cannonville hadden we bedacht om de wandeling door Willis Creek te doen. We stoppen dan ook even bij een BLM-kantoor, maar de meneer achter de balie vertelt dat er wat actieve onweersbuien in de omgeving zitten. Het kan boven Willis Creek strakblauw zijn, terwijl het verder op regent en dan kan de canyon vollopen met water van hogerop. Hij adviseert om deze wandeling in de ochtend te maken, als er minder kans is op onweersbuien. Jammer maar helaas. Nog geen tien minuten later krijgen we een enorme plens- en hagelbui over ons heen. We moeten zelfs even stoppen omdat we niets meer zien. Gelukkig dat we nu niet in de canyon zitten! We rijden dan maar door naar ons hotel voor de komende 2 nachten en checken alvast in. Blijkbaar is er iets fouts gegaan met de reservering, want ze hebben 6(!) kamers voor ons gereserveerd. Vreemd, maar goed. Alles wordt recht getrokken, we krijgen de sleutels en de wifi code, maar we worden al gewaarschuwd, dat de ontvangst slecht is. Nou, hij is zo slecht dat we geen ontvangst hebben...

En dan is het wachten geblazen! Op familie Frederiks. We hebben ze vanochtend heel even via de chat gesproken en ze waren al om 3 uur klaar wakker. Wij lezen wat en kijken een serietje op de laptop/ipad en krijgen wederom een plens- en hagelbui. 

Maar als deze na een kwartier weer voorbij is, knapt het weer toch een klein beetje op. We verwachten ze pas tegen etenstijd, dus we gaan nog even lekker relaxen in de jaccuzzi. En dan horen we de toeter van een Equinox, daar zijn ze! Wat is dat gek om elkaar helemaal hier te zien. De kids zijn helemaal blij en wij ook. Ze willen natuurlijk met ons mee zwemmen. 

We hebben gezellig kamers naast elkaar, dus we lopen wat heen en weer. Het hotel valt 100% mee (we hadden een wat shabby achtig iets verwacht, maar het was het enige redelijk wat we nog konden boeken. De tijd vliegt voorbij en als we tegen half acht willen eten en we naar het restaurant lopen dat bij het hotel hoort, moeten we dik 20 minuten wachten. Dat vinden we te lang voor de Amelie en  Thijs, die hebben er tenslotte al een hele lange dag opzitten (na gisteren al meer dan 24 uur wakker te zijn geweest tijdens de vliegreis), dus we gaan even verder op zoek. Helaas vinden we niets, dus terug naar het hotel en we stellen voor hun wat samen uit de koelbox (broodje ham-kaas, wortels, watermeloen en chippies). Julian en ik gaan terug naar het restaurant en bestellen daar wat om mee te nemen (het is nog steeds erg druk). Helaas smaakt het niet allemaal even lekker, maar we hebben toch wat binnen. We kletsen nog even bij en maken het niet te laat.

Capitol Reef

Als we vanochtend wakker worden, is het zwaar bewolkt. Dat is ook voor het eerst deze vakantie! Na een half uur gaat het ook nog eens regenen! We doen dus lekker rustig aan en rond 9 uur gaan we ontbijten. We rijden dan naar het visitor centre van Capitol Reef en informeren naar de Sulpher Creek wandeling. Deze wordt ons afgeraden, er is nl. een 'moderate' kans op flash floods. De Sulpher Creek is een leuke wandeling langs/door een watertje in een canyon, dus ik baal wel. In verband met dezelfde kans op flash floods wordt ook ontraden om de Cathedral Valley te rijden met de auto, nu hebben we ook geen 4WD of AWD dus dat zag ik zelf ook niet zo zitten. We vragen welke wandeling we dan wel zouden kunnen doen en dat is dan de Cohab canyon. Dit is de enige canyon welke niet volloopt tijdens een flash flood. Omdat ik mijn zinnen had gezet op Sulpher creek, probeer ik het nog even. Er hangen nog wel donkere wolken boven ons, maar ik zou het er toch wel op willen wagen, maar Julian is onverbiddelijk! We gaan de Cohab canyon doen. Deze wandeling gaat eerst flink omhoog en vervolgens loopt ie redelijk vlak. Ondanks alles vond ik het toch best een mooie wandeling :) We komen veel gatenkaas-rotsen tegen.

  

Halverweg de wandeling kun je een klim naar boven doen voor het uitzicht op Fruita. Deze doen we natuurlijk ook nog even... Pfff, valt toch niet mee, ondanks de bewolking is het toch best heet.

  Rond een uur of drie zijn we weer terug bij het hotel en gaan we nog even bij en in het zwembad/jaccuzzi liggen. Heerlijk om de spiertjes zo even te laten ontspannen!

We willen vanavond eten bij Slackers, deze staat bekend om zijn heerlijke hamburgers, maar als we eraan komen, zien we een bordje: gesloten ivm 4th of July... Jammer zeg. Uiteindelijk eten we tegenover het hotel (rim rock patio) en dat smaakt gelukkig ook prima.

UT95

Vandaag stond de hele dag in het teken van de UT95. Dit is de highway tussen Blanding en Hanksville en  het is echt een prachtige route. Allereerst zijn we in Monticello eerst nog even om wat franse bread rolls gegaan. Vervolgens hebben we een stop gemaakt bij House on Fire. Je komt langs een fee-station, waar je 2$ per persoon in stopt en na 450m zien we al 2 andere auto's staan, dus wij zetten onze bolide daar ook. Van de www.ontdek-amerika.nl site hebben we de coordinaten opgeschreven waar de HoF zich moest bevinden. We beginnen aan de wandeling (1,5 km) en volgen een soort van (zandachtig) pad en lopen eigenlijk de hele tijd langs een wash. Ook hier schieten weer veel hagedisjes voor ons weg. We komen volgens de gps steeds dichter bij de ruines dus we lopen goed. Op een gegeven moment splitst het pad zich en als we naar boven kijken zien we 2 andere personen, hier is het. Deze ruines zijn waarschijnlijk 1000 jaar geleden gebouwd door Anasazi Indianen. Als je op het goede tijdstip bent (en dat waren we ongeveer, al zal in het voor-en najaar de zon wel lager staan, waardoor het effect nog groter is), dan lijkt het net of de ruine in vuur staat. 

We zijn hier rond kwart voor 11 en blijven hier een uurtje zitten. Je ziet ook echt verschil tussen de foto's van kwart voor 11 en half 12, grappig is dat. Inmiddels zijn er meer mensen aangekomen en zijn we uiteindelijk met 7 personen. Wij zijn de eerste die weer weg gaan. We hebben vandaag nog veel meer moois te bekijken!

Onze volgende stop is Natural Bridges NM. We stoppen hier met name omdat ik naar de wc moet, maar nu we we toch zijn, nemen we de route door het park (15 km). Bij het visitor centre halen we een parkmap en krijgen we zelfs een Nederlandstalige handleiding. Das toch mooi dat ze dat hier hebben! We doen dit park op z'n Japans. We stoppen alleen bij de natuurlijke bruggen (er zijn er 3), maken een foto van afstand en stappen weer in de auto. Nu is dit ook niet echt een park voor lange wandelingen. Hieronder een foto van Kachina bridge.

We vervolgen onze route weer via de UT95 en de weg wordt steeds mooier en mooier. Vaak hebben we aan onze linkerhand bruinrode rotsachtige bergen, terwijl we aan onze rechterhand een wit/geelachtige canyon zien (dit gaat dus juist naar beneden, een soort van afgrond). Het is hier zo mooi, maar dit is niet op een foto vast te leggen!

We maken wat foto's van de brug over de Colorado river en stoppen bij Hite overlook.

We gaan weer verder en onze volgende stop is Leprachaun Canyon, dit is een slotcanyon, welke we ook weer kunnen bereiken via een aantal gps coordinaten. Het is inmiddels als half 3 en het is erg heet (41 graden). We twijfelen nog even of we wel zullen starten, maar de slotcanyon trekt toch. We spreken af dat als we het echt veel te warm vinden, dat we omdraaien. We zetten het startpunt in onze gps horloge. We maken een broodje klaar, nemen banen en perzikken mee en heel veel drinken en gaan van start. Er staat een klein beetje wind, ondanks dat dit net een warme fohn is, is het toch wel lekker. We gaan naar onze eerste coordinatiepunten. We stoppen veel om even te drinken. Af en toe hebben we schaduw, de wandeling is best zwaar door de warmte en doordat we door mul zand lopen. Na een tijdje komen we aan bij onze eerste punten. Dit is het begin van de canyon, maar deze loopt dood. 

  

Gelukkig wisten we dat, en we hebben gelezen dat we langs de rechterkant over dit stukje heen kunnen lopen. We genieten nu al van dit moois en zijn blij dat we toch aan de wandeling zijn begonnen. Julian helpt me omhoog en we lopen verder. Al snel zien we het begin van Leprachaun canyon.

  

De wanden staan eerst nog ver van elkaar, maar al snel wordt het smaller. Wat zijn slotcanyons toch mooi! We zien ook hier weer veel hagedissen.

We lopen de canyon verder in, totdat hij doodloopt. Julian probeert nog even of hij verder kan, ergens een stukje omhoog en door een heel smal stuk, maar helaas verder gaan lukt niet. Het voordeel van een slotcanyon is ook dat het hier veel koeler is. Dus we lopen een stukje terug en op een mooi plekje eten we ons fruit op en drinken we nog wat.

  

Dan beginnen we weer aan de wandeling terug. Gelukkig is er eigenlijk maar 1 richting die je kunt oplopenn, maar we zijn toch erg blij met de coordinaten. Als we bij de auto terug zijn, zijn we erg blij. Blij dat we weer veilig terug zijn, blij dat we de wandeling toch gemaakt hebben en blij dat we de airco vol aan kunnen zetten! We pakken de pringles erbij en beginnen aan het laatste stukje naar Torrey waar we de komende 2 nachten slapen.